Als je me zou vragen wat de bedoeling is om een blog te starten over burn-out dan is mijn antwoord heel simpel. Namelijk het onder de aandacht brengen van de enorme impact die een burn-out kan hebben.
Als je me vervolgens zou vragen of het nodig is dat er meer aandacht komt voor mensen met een burn-out dan zeg ik volmondig "JA".
Zolang een burn-out nog gezien wordt als een kortdurende dip en zolang werkgevers denken dat het goed is voor hun zieke werknemer om vooral feeling te blijven houden met de werkvloer dan is het hard nodig om een betere beeldvorming over burn-out neer te zetten.
Ik zie het als mijn missie om duidelijk te maken hoe ontwrichtend een burn-out kan zijn en hoe ernstig de gevolgen kunnen zijn wanneer je, net zoals ik, stelselmatig alle signalen die je lichaam aangeeft negeert en maar doorgaat tot je er letterlijk bij neervalt.
Door eerlijk en openhartig mijn verhaal te vertellen hoop ik een bijdrage te kunnen leveren om burn- out meer onder de aandacht te brengen.
dinsdag 28 maart 2017
maandag 27 maart 2017
Even voorstellen.
Hallo, mijn naam is Burn-outje; een naam die ik mezelf een aantal jaren geleden als wijze van grap toebedeeld had. Als ik toen ook maar enigszins het vermoeden had gehad, dat deze burn-out mijn leven zo enorm op zijn kop zou zetten, had ik er waarschijnlijk niet zo lacherig over gedaan.
Maar hoe had ik ook kunnen bedenken dat ik ooit het " slachtoffer" van een burn-out zou kunnen worden? Een burn-out is immers toch iets voor zwakkelingen, voor aanstellers en zeurpieten? Maar toch niet voor iemand zoals ik?
Ik ; een levenslustige ambitieuze vrouw van destijds 44 jaar die al meer dan 20 jaar het moederschap zonder problemen combineerde met een fulltime baan en daarnaast nog een HBO-studie deed.
Natuurlijk, ik was wel eens moe en steeds vaker werd ik ' s nachts transpirerend wakker. Het zal de overgang wel zijn, dacht ik toen nog.
Maar hup, niet zeuren en opstaan! Een paar paracetamolletjes slikken en ik kon weer moeiteloos de hele dag functioneren. Bijna 2 jaar heb ik dat op deze manier volgehouden en toen van de ene op de andere dag knaptte het elastiekje!
En tot op de dag van vandaag heeft het elastiekje nooit meer zijn oorspronkelijke vorm aangenomen.
Maar hoe had ik ook kunnen bedenken dat ik ooit het " slachtoffer" van een burn-out zou kunnen worden? Een burn-out is immers toch iets voor zwakkelingen, voor aanstellers en zeurpieten? Maar toch niet voor iemand zoals ik?
Ik ; een levenslustige ambitieuze vrouw van destijds 44 jaar die al meer dan 20 jaar het moederschap zonder problemen combineerde met een fulltime baan en daarnaast nog een HBO-studie deed.
Natuurlijk, ik was wel eens moe en steeds vaker werd ik ' s nachts transpirerend wakker. Het zal de overgang wel zijn, dacht ik toen nog.
Maar hup, niet zeuren en opstaan! Een paar paracetamolletjes slikken en ik kon weer moeiteloos de hele dag functioneren. Bijna 2 jaar heb ik dat op deze manier volgehouden en toen van de ene op de andere dag knaptte het elastiekje!
En tot op de dag van vandaag heeft het elastiekje nooit meer zijn oorspronkelijke vorm aangenomen.
Abonneren op:
Posts (Atom)